I Admit
I think more than 2 years na ko tinatamad magkalapati, I don't know why. Gone are the days na inaantay ko yung pinakahuli kong kalapati na darating from training, ngayon dumating lang unang kalapati ko pasok na ko sa bahay. Yung mga araw na pag load nang friday halos di ka na mapakali kasi gusto mo na mag Sunday. Wala na yung nerbyos while waiting for my birds to come home from derby. Nung 3 months bumaha samin araw araw me time di ko na pinapakain kalapati ko, What amazes me is during this time na halos pakain lang ginagawa ko sa kanila, i managed to win pa rin sa pigeon show na sinalihan ko. Di nagbago condition nila. I felt guilty tuloy, despite ng kapabayaan ko pinanalo pa rin nila ako. Derby na ulit ngayon, kahit gano kabigat katawan ko pinipilit ko pa rin gawin yung conditioning na nakasayan ko na. Buti na lang years ago ginawa kong simple yung program ko, may I say pang tamad na program, yung walang masyadong chechebureche.
Akala ko nga pag dinamihan ko yung mga warriors ko sispagin ako sa race, pero lalo ako tinamad, ang hirap ng madaming inaasikaso. Sa GWRPA 6 ang young bird ko sa BFRC 7 naman. Sa GWRPA Ilagan and Tuguegarao lap complete clocking, sa BFRC sa 1st lap 4 nag live, sa Ilagan lap medyo nakabawi, halos sabay sabay nagdatingan yung anim na ibon but one bird failed to come home.
Promise, I will try my best to feel excited again. Hopefully soon.
Comments